BÖLÜM 3: BEDEN- ZAMAN KUYUSU ( 5 bölümlük Serisi )

-

 Bölüm 3: BEDEN

Levent aynaya baktığında gördüğü yüz kendine ait değildi.

Dudaklarının kenarındaki o küçük ben, gitmişti. Göz altlarındaki çizgiler, solmuştu. Sanki başkasının bedenindeydi.

Ama hayır, bu sadece bir beden değişikliği değildi. Bu, gerçekliğin eriyip yeniden şekillenmesiydi. Zaman Kuyusu'nda geçirdiği her gün, Levent’in kendi varlığıyla olan bağını biraz daha çözüyordu.

Ve işte bu sabah, o çözülmenin eşiğinde uyandı.

Kuyunun içinden bir kez daha geçmişti. Ayşe’ye dair bir şeyleri onarmak için. Önemsiz gibi görünen bir detayı değiştirmişti. Ayşe’nin annesinin hastaneye yetişmesini sağlayacak bir yardım çağrısı... Sadece bir sinyal, sadece bir saniyelik bir müdahale...

Ve o değişiklik, bambaşka bir kader yaratmıştı.

Ayşe artık aynı Ayşe değildi.

Onu yeniden bulduğunda tanıyamadı. Saçları kısaydı. Gülümsemiyordu. Gözlük takıyordu ve elleri sürekli titriyordu. Kalabalıklardan kaçıyor, hep yalnız yürüyordu. Artık bir yazardı; içine kapanık, karanlık öyküler yazan bir kadın. Kalemi umut değil, yalnızlık damlıyordu.

Levent'in kalbi sıkıştı.

Ayşe, ailesini bir trafik kazasında kaybetmişti. Tam da Levent’in sinyal gönderdiği anda, doktorlar bir başka hastayla ilgilenmiş, Ayşe’nin anne ve babası ise müdahale alamamıştı.

Zamanın ödediği bedel, sevdiklerinin hayatı olmuştu.

Levent, yeniden yaklaşmaya çalıştı ona. Her zamanki gibi... Bir bankta, bir kitabevinde, bir sokak köşesinde tesadüfen karşılaşmalar düzenledi. Ayşe hâlâ aynı kitapları okuyordu, ama artık sadece gözleriyle, kalbiyle değil.

Bir gün ona selam verdi. Ayşe başını kaldırdı. Gözlerinde bir tanışıklık yoktu. Ama bir yorgunluk vardı.

“Merhaba,” dedi Levent. “Sizi daha önce görmüş müydüm?”

Ayşe’nin cevabı kısa oldu:

“Muhtemelen. Ama ben artık çoğu şeyi hatırlamıyorum.”

Günler geçtikçe Levent onunla bir bağ kurmaya çalıştı. Sessizce. Saygıyla. Zarar vermeden. Onu neşelendirmek için küçük sürprizler yaptı. Kahve fincanlarına alıntılar bıraktı, kitap ayracına şiirler yazdı. Ayşe başlarda dikkat etmedi. Ama zamanla, o karanlık gözlerin içinde bir kıvılcım belirdi.

Bir gün, Ayşe’nin kaleminden çıkan bir cümlede kendini buldu:

"Bazen biri gelir, geçmişiyle değil ama geleceğe dair sessiz bir umutla. İşte o kişi, kaybettiklerinden daha fazlasını taşıyordur yanında."

Levent’in gözleri doldu.

Ama yine de yetmedi.

Çünkü Levent her gece Zaman Kuyusu’na dönerken, bir şey daha kaybediyordu. Bir gece Ayşe’yle geçirdiği güzel bir anıyı hatırlayamadı. Bir sabah uyandığında babasının sesini unuttuğunu fark etti. Diğer astronotlar onu tanımaz olmuştu. Ekibin içindeki varlığı silinmeye başlamıştı.

Zaman, ondan vazgeçiyordu.

Ve bir gece, Ayşe rüyasında annesini gördüğünü söyledi. Rüyada annesi ona şöyle demişti:

"Bu adam seni seviyor. Ama sen onun geçmişinde yoksun. Dikkat et, geçmişi olmayan bir aşk, geleceği olmayan bir hikayedir."

Levent artık kararsızdı. Aşk mıydı önemli olan? Yoksa Ayşe'nin mutluluğu mu?

Ertesi sabah Zaman Kuyusu’nun başına geldiğinde, kararını verdi.

Geri dönecek… ama bu kez kendisini Ayşe’nin hayatından tamamen çıkaracaktı.

Onunla hiç tanışmamış olacaktı. Ayşe belki mutlu biri olmayacaktı. Belki her şey mükemmel olmayacaktı ama ailesi hayatta olacaktı. Levent bir hayalet olarak kalacaktı. Ama belki de olması gereken buydu.

Ve kuyudan son kez geçti.

Yeni bir gerçeklikte gözlerini açtığında Ayşe parkta oturuyordu. Yanında ailesi vardı. Gülümsüyordu. Gözlerinde çocukluğun o saf parıltısı vardı. Ve Levent... sadece uzaktan bakıyordu.

Ona ait değildi artık. Ona hiçbir zaman ait olmamıştı bu yeni hikâyede.

Ayşe yanındakilere döndü, güldü. Ve o an, sanki bir şey hissetmiş gibi başını çevirdi. Levent’le göz göze geldi. Sadece bir saniye. Belki bir anlık boşluk. Bir yankı.

Ama sonra başını çevirdi.

Levent yürümeye başladı.

Bu sefer zaman onu yutmuyordu. O, zamanın içinden çıkmayı seçmişti.

Ve içinde şu cümle çınladı:

“Seni mutlu görmek için kendimden vazgeçtim. Ama keşke bir fotoğrafımız olsaydı, gerçek olduğuma inanmak için.”

Bölüm 4: AĞIRLIK – devam edecek...

@zeytine.batmayan.catal 



Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Aralık ve Yağmurlar ...

-
Resim
Aralık ve Yağmurlar ... Aralık: Yağmurun Aşk Fısıltıları Aralık ayı, her yıl geldiğinde kendine özgü bir melankoli ve büyüyle ruhumuza dokunuyor. Yağmurlu bir Aralık sabahında pencerenin buğusuna parmağınızla çizdiğiniz o gelişigüzel şekiller, aslında hayatın karmaşasını ve dinginliğini aynı anda yansıtır. Damla damla düşen yağmur, sanki her bir hüznü yıkayıp yerine romantizmin en saf halini bırakıyor. Yağmur, nedense hep bir yakınlık çağrıştırır. Belki de soğuk havanın insanları bir araya getirme gücündendir bu. Şemsiye altında birbirine sokulan çiftlerin, bir fincan sıcak çikolata eşliğinde göz göze gelen bakışların ya da sokak lambalarının altında, yağmurun altında yürüyen iki yabancının hikâyelerinde gizlidir bu büyü. Belki de romantizm dediğimiz şey, yağmur damlalarının dokunduğu her zerrede saklıdır.  Yağmurun Ruhumuza Dokunuşu Yağmur, sadece fiziksel bir olgu değildir; aynı zamanda ruhsal bir çağrıdır. Dinlediğinizde, sanki dünya size bir hikâye anlatıyormuş gibi gelir. Pe...
Devamı

Yıldızların Arasında Bir Kalp

-
Resim
  Yıldızların Arasında Bir Kalp "İnsan" diyordu, "ömründe ancak bir kez âşık olurmuş. O vakit kalbi kanatlanıp semaya havalanır, yıldızların arasına karışırmış. Sevdikçe ve sevildikçe ışıldarmış kalbi. Bizim yıldız kayması sandığımız şey, sevdiğini kaybedenlerin intiharıymış."  yazıyordu misafir kitabında   N ermin Yıldırım… Aşk... Ne garip bir şey. Bir gün, ansızın gelir ve bir insanın ruhuna konar. Kalbinin çırpınışları hızlanır, dünyan büyür, gözlerin gökyüzüne çevrilir. Bir çift bakışın içinde ev bulursun, bir sesin tınısı ruhunun derinliklerine işler. Ve sen, yalnızca o sesle anlam kazanırsın. İşte o zaman yıldızların arasına karışırsın, kalbin kanatlanır, gökyüzüne yazılmış bir masalın kahramanı olursun. Ama ya o yıldız sönerse? Ya o kalp, bir anda ellerinden kayarsa? İşte o zaman, semadan bir ışık düşer. Bizim gökyüzünde kayan bir yıldız sandığımız şey, aslında bir kalbin sessiz çığlığıdır. Bir zamanlar sevgiyle ışıldayan bir ruhun, artık karanlıkta kayboluşu...
Devamı

Karın Büyüsü: Edebiyattan Geleneklere, Psikolojiden Ev Hâline Kadar

-
Resim
   Karın Büyüsü: Edebiyattan Geleneklere, Psikolojiden Ev Hâline Kadar Kış mevsimi geldiğinde doğa beyaz bir örtüye bürünür ve dünya kısa bir süreliğine de olsa masalsı bir atmosfere kavuşur. Kar, sadece bir doğa olayı olmanın ötesinde, edebiyattan kültürel geleneklere, insan psikolojisinden günlük yaşama kadar birçok alanda etkisini hissettirir. Şiirlerde ve Romanlarda Kar: Soğuk Beyazın İlhamı Kar, edebiyat dünyasında hem romantizmin hem de hüznün simgesi olmuştur. Türk şiirinde Yahya Kemal Beyatlı’nın  Kar Musikileri  şiiri, karın sessizliğini ve nostaljik havasını en güzel anlatan eserlerden biridir. Orhan Pamuk’un  Kar  romanı ise bu doğa olayını bir metafor olarak kullanarak bireyin iç dünyasındaki çalkantılarla toplumun çelişkilerini anlatır. Batı edebiyatında ise Rus yazar Boris Pasternak’ın  Dr. Jivago  romanında, karın içe kapanış ve yeniden doğuş temalarıyla nasıl işlendiğini görürüz. Dostoyevski’nin eserlerinde de kar, insan ruhunun ka...
Devamı