BÖLÜM 2: YANKI - ZAMAN KUYUSU ( 5 bölümlük Serisi )

-

 ZAMAN KUYUSU – BÖLÜM 2: YANKI

Zamanın içine düşen her insan, önce işaretleri görmezden gelir. Levent de öyle yapmıştı. Geriye sardığı dünyada Ayşe’yi yeniden görmenin verdiği sarhoşlukla, zamanın sessizce ondan aldıklarını fark etmemişti. Ta ki sabah uyandığında, kendi adını hatırlamakta güçlük çekene kadar.

Bankta Ayşe'yi ilk kez gördüğü anı yaşamak... Sanki bir rüya gibi. O gülüşü, ellerindeki kitap, yazın gölgelerle dans eden saçları... Levent o ana çoktan aşıktı. Fakat bir sorun vardı. Ayşe onu tanımıyordu.

Geriye sardığı zaman, eski Levent’i de silmişti. Bu yeni sayfada Levent, Ayşe’nin hayatına yeniden yazılmak zorundaydı. Bu sefer farklıydı: Ne bir tesadüf, ne bir kader oyunuydu. Bilerek, isteyerek, bir köprü inşa ediyordu kendi yüreğinden onun kalbine.

Levent, Ayşe'nin yanına gidip selam verdi. Kalbi deli gibi atıyordu ama sesi sakindi. "Güzel bir kitap seçmişsiniz," dedi. Ayşe kaşını kültürlü bir şekilde kaldırdı, biraz şaşkın, biraz temkinli.

"Sizce?"

Levent kitap kapağına baktı: Rainer Maria Rilke’nin "Genç Bir şaire Mektuplar"'ı. "Rilke'nin sözleri böyle bir yaz sabahında insana iyi gelir," dedi. Ayşe'nin güzel gülüşü yüzüne yayıldı.

İşte o an, Levent biliyordu: Zaman geriye sarmıştı ama sevgi yine aynı noktada başlıyordu.

Her sabah zaman kuyusundan geçip aynı günü yaşamak, Levent’in ruhunda hem huzur hem de endişe yaratıyordu. Ayşe ile kahve içiyorlar, parka gidiyorlar, kitapları konuşuyorlardı. Levent için bu, yeniden doğmuş bir şans gibiydi. Ama her bir adım, farklı bir bedel getiriyordu.

İlk fark ettiği kayıp, sol elindeki yara iziydi. Bir sabah baktı, yoktu. Bu iz, çocukken düştüğü bisiklet kazasının hatırasıydı. Onu tanımlayan, yaşadıklarını hatırlatan bir parçaydı.

Sonra annesinin sesini hatırlayamadı.

Daha sonra ise Ayşe ile çektirdikleri eski bir fotoğrafın olmadığını fark etti. O anı hatırlıyordu, ama gösterecek hiçbir şey kalmamıştı.

Zaman, kendisinden bir şeyler istiyordu. Her geri dönüş, her yeni yaklaşma bir şeyi siliyordu. Hafıza, beden, kimlik... Hepsi yavaş yavaş çözülüyordu.

Ayşe ise farkındaydı. "Sen bazen gölge gibi oluyorsun Levent," dedi bir gün. "Varlığını hissediyorum ama bir yerlerin eksik sanki. Gözlerinde derin bir kaybolmuşluk var."

Levent yutkundu. Ne diyebilirdi ki? Ona zaman kuyusunu, her gün yeniden yaşayarak onun kalbini kazanmaya çalıştığını nasıl anlatabilirdi?

"Bazen insan kendini bulmak için kaybolur Ayşe," dedi. "Ben de sanırım seni bulmak için kaybettiklerimi ödünsüz veriyorum."

Ayşe susmuştu ama bakışları Levent’in ruhuna dokunmuştu. Bir kadın bazen kelimelerle değil, sadece bir bakışla seni çözer.

Günler ilerledikçe Levent'in anıları daha da silikleşiyordu. Bir sabah kendi ismini hatırlayamadı. Kendine "Levent" dedi Ayşe, bir şaka gibi. Ama Levent için bu bir çığlık gibiydi.

Sonunda karar verdi. Ayşe ile gerçek bir bağ kurmadan, sonsuz bir döngüde yıpranacaktı. Bu döngüyü kırmanın tek yolu, ona gerçeği söylemekti.

Bir akşam gün batımında, parkta otururlarken, yıllarca içinde tuttuğu sözleri döktü:

"Sana bir şey anlatmam gerek. Bu kolay değil. Belki delilik, belki bilimsel bir imkansızlık ama... Ben bu dünyaya senin için geri döndüm Ayşe. Senin yaşadığın bir ana geri dönüp, seni yeniden kazanmak için. Her şeyi unutuyorum, kendimi bile. Ama seni unutmuyorum. Bu sana olan sevgimin ağırlığı."

Ayşe susmuştu.

Ve sonra sadece şunu söyledi:

"Bunu neden hissettiğimi bilmiyorum ama... Senin beni sevdigini kalbimin derinliklerinde bir yer hep biliyordu."

Ancak o gece, zaman kuyusu depreşmişti. Levent sabah uyanınca Ayşe’yi bulamadı. Park, kitap, anlar yoktu. Her şey yeniden sıfırlanmıştı.

Levent, bu defa zamanın sadece kendinden değil, Ayşe’den de çaldığını fark etti.

Ve karar verdi: Zamanın içinde yolculuk etmek yerine, onun içinden çıkacak. Ama öncesinde bir kez daha, son bir kez daha, Ayşe'ye dokunacak. Onu son kez görmek için...

Ve sonra... Zamansızlaşacak.

Bölüm 3: BEDEN – devam edecek...

@zeytine.batmayan.catal



Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Aralık ve Yağmurlar ...

-
Resim
Aralık ve Yağmurlar ... Aralık: Yağmurun Aşk Fısıltıları Aralık ayı, her yıl geldiğinde kendine özgü bir melankoli ve büyüyle ruhumuza dokunuyor. Yağmurlu bir Aralık sabahında pencerenin buğusuna parmağınızla çizdiğiniz o gelişigüzel şekiller, aslında hayatın karmaşasını ve dinginliğini aynı anda yansıtır. Damla damla düşen yağmur, sanki her bir hüznü yıkayıp yerine romantizmin en saf halini bırakıyor. Yağmur, nedense hep bir yakınlık çağrıştırır. Belki de soğuk havanın insanları bir araya getirme gücündendir bu. Şemsiye altında birbirine sokulan çiftlerin, bir fincan sıcak çikolata eşliğinde göz göze gelen bakışların ya da sokak lambalarının altında, yağmurun altında yürüyen iki yabancının hikâyelerinde gizlidir bu büyü. Belki de romantizm dediğimiz şey, yağmur damlalarının dokunduğu her zerrede saklıdır.  Yağmurun Ruhumuza Dokunuşu Yağmur, sadece fiziksel bir olgu değildir; aynı zamanda ruhsal bir çağrıdır. Dinlediğinizde, sanki dünya size bir hikâye anlatıyormuş gibi gelir. Pe...
Devamı

Yıldızların Arasında Bir Kalp

-
Resim
  Yıldızların Arasında Bir Kalp "İnsan" diyordu, "ömründe ancak bir kez âşık olurmuş. O vakit kalbi kanatlanıp semaya havalanır, yıldızların arasına karışırmış. Sevdikçe ve sevildikçe ışıldarmış kalbi. Bizim yıldız kayması sandığımız şey, sevdiğini kaybedenlerin intiharıymış."  yazıyordu misafir kitabında   N ermin Yıldırım… Aşk... Ne garip bir şey. Bir gün, ansızın gelir ve bir insanın ruhuna konar. Kalbinin çırpınışları hızlanır, dünyan büyür, gözlerin gökyüzüne çevrilir. Bir çift bakışın içinde ev bulursun, bir sesin tınısı ruhunun derinliklerine işler. Ve sen, yalnızca o sesle anlam kazanırsın. İşte o zaman yıldızların arasına karışırsın, kalbin kanatlanır, gökyüzüne yazılmış bir masalın kahramanı olursun. Ama ya o yıldız sönerse? Ya o kalp, bir anda ellerinden kayarsa? İşte o zaman, semadan bir ışık düşer. Bizim gökyüzünde kayan bir yıldız sandığımız şey, aslında bir kalbin sessiz çığlığıdır. Bir zamanlar sevgiyle ışıldayan bir ruhun, artık karanlıkta kayboluşu...
Devamı

Karın Büyüsü: Edebiyattan Geleneklere, Psikolojiden Ev Hâline Kadar

-
Resim
   Karın Büyüsü: Edebiyattan Geleneklere, Psikolojiden Ev Hâline Kadar Kış mevsimi geldiğinde doğa beyaz bir örtüye bürünür ve dünya kısa bir süreliğine de olsa masalsı bir atmosfere kavuşur. Kar, sadece bir doğa olayı olmanın ötesinde, edebiyattan kültürel geleneklere, insan psikolojisinden günlük yaşama kadar birçok alanda etkisini hissettirir. Şiirlerde ve Romanlarda Kar: Soğuk Beyazın İlhamı Kar, edebiyat dünyasında hem romantizmin hem de hüznün simgesi olmuştur. Türk şiirinde Yahya Kemal Beyatlı’nın  Kar Musikileri  şiiri, karın sessizliğini ve nostaljik havasını en güzel anlatan eserlerden biridir. Orhan Pamuk’un  Kar  romanı ise bu doğa olayını bir metafor olarak kullanarak bireyin iç dünyasındaki çalkantılarla toplumun çelişkilerini anlatır. Batı edebiyatında ise Rus yazar Boris Pasternak’ın  Dr. Jivago  romanında, karın içe kapanış ve yeniden doğuş temalarıyla nasıl işlendiğini görürüz. Dostoyevski’nin eserlerinde de kar, insan ruhunun ka...
Devamı