BÖLÜM 1: GÖZ - ZAMAN KUYUSU ( 5 bölümlük Serisi )

-

ZAMAN KUYUSU

BÖLÜM 1: GÖZ

Zaman, kimilerine göre bir çizgidir; düz, kararlı, ileriye doğru akan bir nehir gibi. Ama bir astronot için, zaman ne çizgidir, ne de bir çember. Zaman, sessiz bir tanık gibidir bazen. Ve bazen de acımasız bir hâkim.

Kaptan Levent Karaca, yılların tecrübesiyle yüzüne kazınmış çizgileri, zamanın kendisi kadar iyi tanıyordu. Galaksinin ücra bir köşesindeki Eon-9 gezegenine yaptıkları bu keşif yolculuğu, bilimsel bir projeden öteye geçmeyecekti normalde. Ta ki, orada bulunan anomaliye kadar.

Zaman Kuyusu...

Bu, ekibin içinde ilk fark eden Levent olmamıştı. Genç astrofizikçi Nina, "Burada bir şeyler ters," demişti. "Cihazlar ölçüm yapmıyor, sinyaller bir ileri bir geri görünüyor."

İşte oradaydı: Zamanın ileri değil, geri aktığı bir bölge. Gözle görülür bir delik, bir çökünce. Adeta evrenin unuttuğu bir burkulma.

Levent o gece uyuyamadı.

Zamanı geri almak fikri, teorik olarak biliniyordu. Ama onu kullanmak... Bu, bilimden çok, Tanrı'ya ait bir yetki gibiydi. Ama Levent'in bir Tanrı kompleksinden çok, bir yürek yarası vardı.

Ayşe.

Dünyada bıraktığı kadın, hayatının anlamıydı. Kanser hücreleri, sevdiklerinden daha sadık çıkmıştı ona. Ayşe öldüğünde, Levent gökyüzüne bakmış ve şöyle demişti: "Eğer zaman sadece ileri akıyorsa, ben neden hep geriye bakıyorum?"

Şimdi o kuyunun başındayken, kararın eşiğindeydi. Oraya girerse, ne olacağı belirsizdi. Ama Ayşe'nin yaşadığı bir ana geri dönebilme ihtimali... Bu, bilimin ötesinde bir arzuydu. Bu, aşktı.

Ekibe hiçbir şey söylemeden, gece yarısında zaman kuyusuna doğru yürüdü.

Her adımda bedeninde bir tuhaflık hissediyordu. Zaman, derisinin altından sızıyordu sanki. Gözleri karardı, kulakları çınladı. Ve sonra...

…ve sonra gökyüzündeki renkler değişti. Ayşe’nin saçındaki koku gibi bir yaz sabahının sıcağı vurdu yüzüne.

Dünya'ya geri mi dönmüştü? Zamanda geri mi gitmişti? Ayşe yaşıyor muydu? Yoksa bambaşka bir gerçekliğe mi geçmişti?

Gözlerini açtı.

Ve onu gördü. Ayşe, bir bankta oturuyordu. Elinde kitap, gülümseyerek...

Ama bir şeyler farklıydı.

Levent tanıyordu bu anı. Bu, Ayşe'yle ilk kez tanıştığı gündü. Ama kendisi orada değildi. Yani eski Levent... eksikti.

Zaman geriye sarılmıştı, evet. Ama eski haliyle değil. Boş bir sayfa gibiydi. Ve o sayfaya yeniden yazması gereken, kendisiydi.

Ama Zaman Kuyusu’nun bir bedeli vardı. Bu, sadece bir başlangıçtı.

Devamı gelecek: BÖLÜM 2 - " YANKI "

@zeytine.batmayan.catal 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Aralık ve Yağmurlar ...

-
Resim
Aralık ve Yağmurlar ... Aralık: Yağmurun Aşk Fısıltıları Aralık ayı, her yıl geldiğinde kendine özgü bir melankoli ve büyüyle ruhumuza dokunuyor. Yağmurlu bir Aralık sabahında pencerenin buğusuna parmağınızla çizdiğiniz o gelişigüzel şekiller, aslında hayatın karmaşasını ve dinginliğini aynı anda yansıtır. Damla damla düşen yağmur, sanki her bir hüznü yıkayıp yerine romantizmin en saf halini bırakıyor. Yağmur, nedense hep bir yakınlık çağrıştırır. Belki de soğuk havanın insanları bir araya getirme gücündendir bu. Şemsiye altında birbirine sokulan çiftlerin, bir fincan sıcak çikolata eşliğinde göz göze gelen bakışların ya da sokak lambalarının altında, yağmurun altında yürüyen iki yabancının hikâyelerinde gizlidir bu büyü. Belki de romantizm dediğimiz şey, yağmur damlalarının dokunduğu her zerrede saklıdır.  Yağmurun Ruhumuza Dokunuşu Yağmur, sadece fiziksel bir olgu değildir; aynı zamanda ruhsal bir çağrıdır. Dinlediğinizde, sanki dünya size bir hikâye anlatıyormuş gibi gelir. Pe...
Devamı

Yıldızların Arasında Bir Kalp

-
Resim
  Yıldızların Arasında Bir Kalp "İnsan" diyordu, "ömründe ancak bir kez âşık olurmuş. O vakit kalbi kanatlanıp semaya havalanır, yıldızların arasına karışırmış. Sevdikçe ve sevildikçe ışıldarmış kalbi. Bizim yıldız kayması sandığımız şey, sevdiğini kaybedenlerin intiharıymış."  yazıyordu misafir kitabında   N ermin Yıldırım… Aşk... Ne garip bir şey. Bir gün, ansızın gelir ve bir insanın ruhuna konar. Kalbinin çırpınışları hızlanır, dünyan büyür, gözlerin gökyüzüne çevrilir. Bir çift bakışın içinde ev bulursun, bir sesin tınısı ruhunun derinliklerine işler. Ve sen, yalnızca o sesle anlam kazanırsın. İşte o zaman yıldızların arasına karışırsın, kalbin kanatlanır, gökyüzüne yazılmış bir masalın kahramanı olursun. Ama ya o yıldız sönerse? Ya o kalp, bir anda ellerinden kayarsa? İşte o zaman, semadan bir ışık düşer. Bizim gökyüzünde kayan bir yıldız sandığımız şey, aslında bir kalbin sessiz çığlığıdır. Bir zamanlar sevgiyle ışıldayan bir ruhun, artık karanlıkta kayboluşu...
Devamı

Karın Büyüsü: Edebiyattan Geleneklere, Psikolojiden Ev Hâline Kadar

-
Resim
   Karın Büyüsü: Edebiyattan Geleneklere, Psikolojiden Ev Hâline Kadar Kış mevsimi geldiğinde doğa beyaz bir örtüye bürünür ve dünya kısa bir süreliğine de olsa masalsı bir atmosfere kavuşur. Kar, sadece bir doğa olayı olmanın ötesinde, edebiyattan kültürel geleneklere, insan psikolojisinden günlük yaşama kadar birçok alanda etkisini hissettirir. Şiirlerde ve Romanlarda Kar: Soğuk Beyazın İlhamı Kar, edebiyat dünyasında hem romantizmin hem de hüznün simgesi olmuştur. Türk şiirinde Yahya Kemal Beyatlı’nın  Kar Musikileri  şiiri, karın sessizliğini ve nostaljik havasını en güzel anlatan eserlerden biridir. Orhan Pamuk’un  Kar  romanı ise bu doğa olayını bir metafor olarak kullanarak bireyin iç dünyasındaki çalkantılarla toplumun çelişkilerini anlatır. Batı edebiyatında ise Rus yazar Boris Pasternak’ın  Dr. Jivago  romanında, karın içe kapanış ve yeniden doğuş temalarıyla nasıl işlendiğini görürüz. Dostoyevski’nin eserlerinde de kar, insan ruhunun ka...
Devamı