" bilgiye dair her şey " 📚📔

ZAMAN KUYUSU – BÖLÜM 4: AĞIRLIK Zamanı kurcalayan herkesin vardığı bir nokta vardır: Sessizlik. Ne ileri, ne geri... sadece bir boşluk. Zamanın kendini inkâr ettiği, anlamın çözüldüğü, insanın kendine bile yabancılaştığı o yerdir burası. Levent, o yere düşerken ne zaman, ne beden, ne de kimlik taşımıyordu artık. Sadece bir varlık… belki bir yankıydı. Kuyudan son geçişinde, Levent artık bir seçimi yapmıştı: Ayşe’nin hayatında hiç olmamak. Onun huzurunu, kendi aşkına feda etmişti. Ve bunun ardından zaman, onu bir daha tanımadı. Onu bıraktığı gerçeklikten sildi. Bir sabah, bilinmeyen bir ışımanın ardından gözlerini açtığında kendini tanımadığı bir gezegende buldu. Ne Eon-9'dan sinyal vardı, ne de Dünya’dan iz. Başka bir boyuttaydı belki. Belki zamanın dışındaydı artık. Gökyüzü kızıl rengindeydi . Toprak, adım attıkça şekil değiştiriyordu. Uzakta devasa bir yapı vardı. Levent oraya yürümeye başladı. Ne kadar sürdü, bilmiyordu. Zaman ölçülemezdi artık. Dakikalar mıydı, yıllar mı...

  Bölüm 3: BEDEN Levent aynaya baktığında gördüğü yüz kendine ait değildi. Dudaklarının kenarındaki o küçük ben, gitmişti. Göz altlarındaki çizgiler, solmuştu. Sanki başkasının bedenindeydi. Ama hayır, bu sadece bir beden değişikliği değildi. Bu, gerçekliğin eriyip yeniden şekillenmesiydi. Zaman Kuyusu'nda geçirdiği her gün, Levent’in kendi varlığıyla olan bağını biraz daha çözüyordu. Ve işte bu sabah, o çözülmenin eşiğinde uyandı. Kuyunun içinden bir kez daha geçmişti. Ayşe’ye dair bir şeyleri onarmak için. Önemsiz gibi görünen bir detayı değiştirmişti. Ayşe’nin annesinin hastaneye yetişmesini sağlayacak bir yardım çağrısı... Sadece bir sinyal, sadece bir saniyelik bir müdahale... Ve o değişiklik, bambaşka bir kader yaratmıştı. Ayşe artık aynı Ayşe değildi. Onu yeniden bulduğunda tanıyamadı. Saçları kısaydı. Gülümsemiyordu. Gözlük takıyordu ve elleri sürekli titriyordu. Kalabalıklardan kaçıyor, hep yalnız yürüyordu. Artık bir yazardı; içine kapanık, karanlık öyküle...

  ZAMAN KUYUSU – BÖLÜM 2: YANKI Zamanın içine düşen her insan, önce işaretleri görmezden gelir. Levent de öyle yapmıştı. Geriye sardığı dünyada Ayşe’yi yeniden görmenin verdiği sarhoşlukla, zamanın sessizce ondan aldıklarını fark etmemişti. Ta ki sabah uyandığında, kendi adını hatırlamakta güçlük çekene kadar. Bankta Ayşe'yi ilk kez gördüğü anı yaşamak... Sanki bir rüya gibi. O gülüşü, ellerindeki kitap, yazın gölgelerle dans eden saçları... Levent o ana çoktan aşıktı. Fakat bir sorun vardı. Ayşe onu tanımıyordu. Geriye sardığı zaman, eski Levent’i de silmişti. Bu yeni sayfada Levent, Ayşe’nin hayatına yeniden yazılmak zorundaydı. Bu sefer farklıydı: Ne bir tesadüf, ne bir kader oyunuydu. Bilerek, isteyerek, bir köprü inşa ediyordu kendi yüreğinden onun kalbine. Levent, Ayşe'nin yanına gidip selam verdi. Kalbi deli gibi atıyordu ama sesi sakindi. "Güzel bir kitap seçmişsiniz," dedi. Ayşe kaşını kültürlü bir şekilde kaldırdı, biraz şaşkın, biraz temkinli. ...

ZAMAN KUYUSU BÖLÜM 1: GÖZ Zaman, kimilerine göre bir çizgidir; düz, kararlı, ileriye doğru akan bir nehir gibi. Ama bir astronot için, zaman ne çizgidir, ne de bir çember. Zaman, sessiz bir tanık gibidir bazen. Ve bazen de acımasız bir hâkim. Kaptan Levent Karaca, yılların tecrübesiyle yüzüne kazınmış çizgileri, zamanın kendisi kadar iyi tanıyordu. Galaksinin ücra bir köşesindeki Eon-9 gezegenine yaptıkları bu keşif yolculuğu, bilimsel bir projeden öteye geçmeyecekti normalde. Ta ki, orada bulunan anomaliye kadar. Zaman Kuyusu... Bu, ekibin içinde ilk fark eden Levent olmamıştı. Genç astrofizikçi Nina, "Burada bir şeyler ters," demişti. "Cihazlar ölçüm yapmıyor, sinyaller bir ileri bir geri görünüyor." İşte oradaydı: Zamanın ileri değil, geri aktığı bir bölge. Gözle görülür bir delik, bir çökünce. Adeta evrenin unuttuğu bir burkulma. Levent o gece uyuyamadı. Zamanı geri almak fikri, teorik olarak biliniyordu. Ama onu kullanmak... Bu, bilimden çok, Ta...