" bilgiye dair her şey " 📚📔

 G ünübirlik Hayatlar: Unutulmaya Mahkûm Muyuz? Marcus Aurelius’un bu sözlerini ilk okuduğumda içimi garip bir huzur ve aynı anda bir hüzün kapladı. Hayatın geçiciliği, anıların silinmesi, bizim de bir gün hiç kimse ve hiçbir yerde olacağımız gerçeği… Peki, gerçekten unutulacak mıyız? Bir an dur ve düşün. Sokakta yürürken göz göze geldiğin bir yabancı, yıllar önce tesadüfen karşılaştığın bir çocuk, adını bile hatırlamadığın eski bir dost… Kaç insanın hayatına dokundun? Kaç insan seni hatırlıyor? Biz hep hatırlayan olacağımızı sanırız. Oysa biz de hatırlanandan farksızız. Birer anıyız. Birkaç yıl içinde adımızı bilenler azalacak, sonra tamamen kaybolacağız. Bir zamanlar var olduğumuz bile unutulacak. Ama belki de mesele unutulmak değil, yaşarken neyi nasıl hissettiğimizdir. Attila İlhan’ın dediği gibi: "Ne kadınlar sevdim, zaten yoktular, böyle bir sevmek görülmemiştir." Bazı şeyler vardır ki, asla tam anlamıyla var olmazlar. Ama bu, onları yaşamaktan alıkoymaz. Anıların ve du...

  Bazı İnsanlar Kalbinde Misafir, Bazıları Ev Sahibi Olur… Ve En Çok da, Ev Sandıkların Gitmeyi Seçtiğinde Üşür İnsan. Bazı insanlar, hayatına sessizce girer. Bir yabancı gibi, kapını usulca tıklatır. Gözlerine bakar, tebessüm eder, belki hiç fark etmeden kalbine sızar. Sen de onları misafir edersin; güzel sözler ikram edersin, içini açarsın, sıcacık duygular sunarsın. Ama bilirsin ki, bir gün gidecekler. Çünkü misafir olmak, baştan kabul edilmiş bir geçiciliktir. Ama bazıları… Onlar başkadır. Gelir ve kalır. Bir yabancı değil, bir ev sahibi gibi… Kalbine yerleşir, köşesine kendince bir iz bırakır. Perdelere dokunur, odalarını tanır, en gizli saklı köşelerine kadar seni bilir. Onlar, evini evi gibi benimser. Ve sen, artık onlarsız bir yaşamı düşünemezsin. Çünkü bir kere ev olmuşsun, bir kere sığınak olmuşsun. Ne var ki… En çok da, ev sandıkların gitmeyi seçtiğinde üşür insan. Kapı açık kalır, perdeler rüzgârda savrulur. O bildik ayak sesleri duyulmaz olur. Duvarlar susar. Oysa sen,...