Şeker Portakalı - José Mauro de Vasconcelos

-

 Şeker Portakalı - José Mauro de Vasconcelos 

"Acı, insanı olgunlaştırır mı gerçekten?"

 

Bazı kitaplar vardır, sayfalarını çevirdikçe sadece bir hikâye okumazsınız; aynı zamanda hislerinize dokunur, sizi çocukluğunuzun kırılgan köşelerine götürür. José Mauro de Vasconcelos’un “Şeker Portakalı” romanı, işte tam olarak böyle bir eser. Olan şey, sadece bir çocuğun yaşadığı yoksulluk değil, onun içindeki uçsuz bucaksız sevgi ve hayal dünyasıdır.

Romanın başkahramanı Zeze, Brezilya’nın fakir mahallelerinden birinde büyüyen, haylaz ama yüreği sevgiyle dolu küçük bir çocuktur. Gök gibi sınırsız hayal gücüyle, yoksulluğun ve şiddetin ortasında kendine bambaşka bir dünya kurar. Ailesinin sevgisizliği ve maddi zorlukları içinde, en iyi dostu Şeker Portakalı ağacı Minguinho olur.

Zeze, bu küçücük ağacıyla konuşur, ona hayallerini anlatır, dertleşir. Çünkü bazen en iyi dostlarımız, bizi anlamayan insanlardan değil, ruhumuza dokunan küçük şeylerden oluşur.

Zeze’nin hayatı, mahallenin sert ama şefkatli adamı Portuga ile tanışınca değişir. İlk başta korktuğu bu adam, ona hiç tatmadığı bir sevgiyi gösterir. Portuga, Zeze’nin gördüğü ilk merhametli yetişkindir. Bir baba figürü, bir dost, bir umut ışığıdır. Ancak Zeze, hayatın acımasız gerçekleriyle bir kez daha yüzleşmek zorunda kalacaktır.

Bu kitap, çocuk olmanın her zaman masumiyetle dolu olmadığını, bazı çocukların çok erken büyümek zorunda kaldığını gösteriyor. Ama yine de, sevgiyi tattığımız anlar her şeyden güçlüdür.

 

Şeker Portakalı bukadar seviliyor çünkü, Zeze, hepimizin içinde var olan çocuğu temsil ediyor , bazen en büyük haylazlıkların altında en kırılgan kalpler yatar, hayatta her şeyimizi kaybetsek bile, bir dost, bir hayal veya bir ağaç bizi hayata tutundurabilir.

Belki de hepimiz bir zamanlar bir Şeker Portakalı ağacı aradık. Bir dost, bir umut, bir kaçış… Zeze’nin hikâyesinde, kendi çocukluğumuzu bulmak mümkün.


@zeytine.batmayan.catal



Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Aralık ve Yağmurlar ...

-
Resim
Aralık ve Yağmurlar ... Aralık: Yağmurun Aşk Fısıltıları Aralık ayı, her yıl geldiğinde kendine özgü bir melankoli ve büyüyle ruhumuza dokunuyor. Yağmurlu bir Aralık sabahında pencerenin buğusuna parmağınızla çizdiğiniz o gelişigüzel şekiller, aslında hayatın karmaşasını ve dinginliğini aynı anda yansıtır. Damla damla düşen yağmur, sanki her bir hüznü yıkayıp yerine romantizmin en saf halini bırakıyor. Yağmur, nedense hep bir yakınlık çağrıştırır. Belki de soğuk havanın insanları bir araya getirme gücündendir bu. Şemsiye altında birbirine sokulan çiftlerin, bir fincan sıcak çikolata eşliğinde göz göze gelen bakışların ya da sokak lambalarının altında, yağmurun altında yürüyen iki yabancının hikâyelerinde gizlidir bu büyü. Belki de romantizm dediğimiz şey, yağmur damlalarının dokunduğu her zerrede saklıdır.  Yağmurun Ruhumuza Dokunuşu Yağmur, sadece fiziksel bir olgu değildir; aynı zamanda ruhsal bir çağrıdır. Dinlediğinizde, sanki dünya size bir hikâye anlatıyormuş gibi gelir. Pe...
Devamı

Yıldızların Arasında Bir Kalp

-
Resim
  Yıldızların Arasında Bir Kalp "İnsan" diyordu, "ömründe ancak bir kez âşık olurmuş. O vakit kalbi kanatlanıp semaya havalanır, yıldızların arasına karışırmış. Sevdikçe ve sevildikçe ışıldarmış kalbi. Bizim yıldız kayması sandığımız şey, sevdiğini kaybedenlerin intiharıymış."  yazıyordu misafir kitabında   N ermin Yıldırım… Aşk... Ne garip bir şey. Bir gün, ansızın gelir ve bir insanın ruhuna konar. Kalbinin çırpınışları hızlanır, dünyan büyür, gözlerin gökyüzüne çevrilir. Bir çift bakışın içinde ev bulursun, bir sesin tınısı ruhunun derinliklerine işler. Ve sen, yalnızca o sesle anlam kazanırsın. İşte o zaman yıldızların arasına karışırsın, kalbin kanatlanır, gökyüzüne yazılmış bir masalın kahramanı olursun. Ama ya o yıldız sönerse? Ya o kalp, bir anda ellerinden kayarsa? İşte o zaman, semadan bir ışık düşer. Bizim gökyüzünde kayan bir yıldız sandığımız şey, aslında bir kalbin sessiz çığlığıdır. Bir zamanlar sevgiyle ışıldayan bir ruhun, artık karanlıkta kayboluşu...
Devamı

Karın Büyüsü: Edebiyattan Geleneklere, Psikolojiden Ev Hâline Kadar

-
Resim
   Karın Büyüsü: Edebiyattan Geleneklere, Psikolojiden Ev Hâline Kadar Kış mevsimi geldiğinde doğa beyaz bir örtüye bürünür ve dünya kısa bir süreliğine de olsa masalsı bir atmosfere kavuşur. Kar, sadece bir doğa olayı olmanın ötesinde, edebiyattan kültürel geleneklere, insan psikolojisinden günlük yaşama kadar birçok alanda etkisini hissettirir. Şiirlerde ve Romanlarda Kar: Soğuk Beyazın İlhamı Kar, edebiyat dünyasında hem romantizmin hem de hüznün simgesi olmuştur. Türk şiirinde Yahya Kemal Beyatlı’nın  Kar Musikileri  şiiri, karın sessizliğini ve nostaljik havasını en güzel anlatan eserlerden biridir. Orhan Pamuk’un  Kar  romanı ise bu doğa olayını bir metafor olarak kullanarak bireyin iç dünyasındaki çalkantılarla toplumun çelişkilerini anlatır. Batı edebiyatında ise Rus yazar Boris Pasternak’ın  Dr. Jivago  romanında, karın içe kapanış ve yeniden doğuş temalarıyla nasıl işlendiğini görürüz. Dostoyevski’nin eserlerinde de kar, insan ruhunun ka...
Devamı