"Tanrım, kollarını açar mısın? Sarılacak kimsem kalmadı, kollarına geliyorum."

-

 Tanrım, Kollarını Açar Mısın?

Bazı cümleler vardır, okuduğun anda içini sarsar. Sadece kelimeler değildir onlar; bir ruhun, varoluş sancısının, sessiz bir çığlığın yankısıdır.

"Tanrım, kollarını açar mısın? Sarılacak kimsem kalmadı, kollarına geliyorum."

Bu cümle, bir insanın dünyaya karşı son vedası. Kim bilir hangi gecenin yalnızlığında, hangi sessiz odanın duvarlarına çarpa çarpa yazıldı? Kaç defa silinip yeniden kaleme alındı? Belki de son anda, yazanın bile inanmak istemediği bir cümleydi. Ama yazıldı. Çünkü bazı duygular, taşınamayacak kadar ağırdır.

Stefan Zweig, kendi ölümünü seçmeden önce "Dünya, bizden sonra da sürecek ama benim için artık ışık kalmadı." demişti. Virginia Woolf, ceplerine taşlar doldurup nehrin sularına bırakmadan önce, kocasına yazdığı son mektupta "Beni bundan sonra hiçbir şey kurtaramaz." diye fısıldamıştı.

Bazı insanlar hayata tutunacak bir el bulamaz. Ya da buldukları eller, zamanla kaybolur. O yüzden, Tanrı’ya sığınan bir cümlede hüzün vardır, yalnızlık vardır, ama en çok da tükenmişlik…

İntihar, bir son mudur, yoksa bir çığlık mı? İnsan gerçekten gitmek mi ister, yoksa kalamadığı için mi gider? En zor zamanlarında bile içindeki karanlığa karşı direnenler vardır. Tıpkı Attila İlhan’ın dediği gibi:
"Ben sana mecburum, bilemezsin... Adını mıh gibi aklımda tutuyorum."

Belki de hayata en çok mecburuzdur. Belki de en umutsuz anlarımızda bile, birinin bizim adımızı mıh gibi aklında tutmasını bekleriz.

O yüzden, bir intihar mektubunun sonunda bile hâlâ bir umut vardır: Tanrı’nın kolları. Çünkü ne kadar yalnız hissedersek hissedelim, belki de her insan, son ana kadar bir kez daha sarılmayı ister.

@zeytine.batmayan.catal



Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Aralık ve Yağmurlar ...

-
Resim
Aralık ve Yağmurlar ... Aralık: Yağmurun Aşk Fısıltıları Aralık ayı, her yıl geldiğinde kendine özgü bir melankoli ve büyüyle ruhumuza dokunuyor. Yağmurlu bir Aralık sabahında pencerenin buğusuna parmağınızla çizdiğiniz o gelişigüzel şekiller, aslında hayatın karmaşasını ve dinginliğini aynı anda yansıtır. Damla damla düşen yağmur, sanki her bir hüznü yıkayıp yerine romantizmin en saf halini bırakıyor. Yağmur, nedense hep bir yakınlık çağrıştırır. Belki de soğuk havanın insanları bir araya getirme gücündendir bu. Şemsiye altında birbirine sokulan çiftlerin, bir fincan sıcak çikolata eşliğinde göz göze gelen bakışların ya da sokak lambalarının altında, yağmurun altında yürüyen iki yabancının hikâyelerinde gizlidir bu büyü. Belki de romantizm dediğimiz şey, yağmur damlalarının dokunduğu her zerrede saklıdır.  Yağmurun Ruhumuza Dokunuşu Yağmur, sadece fiziksel bir olgu değildir; aynı zamanda ruhsal bir çağrıdır. Dinlediğinizde, sanki dünya size bir hikâye anlatıyormuş gibi gelir. Pe...
Devamı

Yıldızların Arasında Bir Kalp

-
Resim
  Yıldızların Arasında Bir Kalp "İnsan" diyordu, "ömründe ancak bir kez âşık olurmuş. O vakit kalbi kanatlanıp semaya havalanır, yıldızların arasına karışırmış. Sevdikçe ve sevildikçe ışıldarmış kalbi. Bizim yıldız kayması sandığımız şey, sevdiğini kaybedenlerin intiharıymış."  yazıyordu misafir kitabında   N ermin Yıldırım… Aşk... Ne garip bir şey. Bir gün, ansızın gelir ve bir insanın ruhuna konar. Kalbinin çırpınışları hızlanır, dünyan büyür, gözlerin gökyüzüne çevrilir. Bir çift bakışın içinde ev bulursun, bir sesin tınısı ruhunun derinliklerine işler. Ve sen, yalnızca o sesle anlam kazanırsın. İşte o zaman yıldızların arasına karışırsın, kalbin kanatlanır, gökyüzüne yazılmış bir masalın kahramanı olursun. Ama ya o yıldız sönerse? Ya o kalp, bir anda ellerinden kayarsa? İşte o zaman, semadan bir ışık düşer. Bizim gökyüzünde kayan bir yıldız sandığımız şey, aslında bir kalbin sessiz çığlığıdır. Bir zamanlar sevgiyle ışıldayan bir ruhun, artık karanlıkta kayboluşu...
Devamı

Karın Büyüsü: Edebiyattan Geleneklere, Psikolojiden Ev Hâline Kadar

-
Resim
   Karın Büyüsü: Edebiyattan Geleneklere, Psikolojiden Ev Hâline Kadar Kış mevsimi geldiğinde doğa beyaz bir örtüye bürünür ve dünya kısa bir süreliğine de olsa masalsı bir atmosfere kavuşur. Kar, sadece bir doğa olayı olmanın ötesinde, edebiyattan kültürel geleneklere, insan psikolojisinden günlük yaşama kadar birçok alanda etkisini hissettirir. Şiirlerde ve Romanlarda Kar: Soğuk Beyazın İlhamı Kar, edebiyat dünyasında hem romantizmin hem de hüznün simgesi olmuştur. Türk şiirinde Yahya Kemal Beyatlı’nın  Kar Musikileri  şiiri, karın sessizliğini ve nostaljik havasını en güzel anlatan eserlerden biridir. Orhan Pamuk’un  Kar  romanı ise bu doğa olayını bir metafor olarak kullanarak bireyin iç dünyasındaki çalkantılarla toplumun çelişkilerini anlatır. Batı edebiyatında ise Rus yazar Boris Pasternak’ın  Dr. Jivago  romanında, karın içe kapanış ve yeniden doğuş temalarıyla nasıl işlendiğini görürüz. Dostoyevski’nin eserlerinde de kar, insan ruhunun ka...
Devamı